Niet perfect
Zojuist deelde een lief iemand een verhaal van mij van 3 jaar geleden met een foto waar ik een klein meisje omhels. Een verdrietig, mooi, maar ook perfect plaatje. En ik bedacht me dat ik, maar ook anderen op social media, bijna altijd de dingen deel die goed gaan. Deze week kwam ik erachter dat het ook wel eens anders gaat, helaas.
Een aantal maanden geleden mocht ik de uitvaart voorregelen van een ontzettend lieve man. Hij wist precies hoe hij het wilde en 1 van de belangrijkste dingen daarvan was dat zijn kist, in dit geval mand, op een harley davidson met zijspan vervoerd zou worden. En dat regelde ik uiteraard ook voor hem.
Toen hij deze week werd begraven stelde ik de familie voor om naar de begraafplaats achter de motor aan te lopen en de genodigden voor aanvang van de dienst een erehaag te laten maken. Er zijn niet veel van deze harley\’s. En toen ik deze week belde bleek 1 van de mannen die zijn motor verhuurde op vakantie te zijn. De ander kon gelukkig wel. Een half uur voor de afgesproken tijd reed hij nog met de motor op de aanhanger voorbij het huis. Om daarna te gaan parkeren bij de begraafplaats en met de motor naar het huis te komen. De familie, maar ook ik, stond met een soort kinderlijke spanning te wachten op de motor die hij zo mooi had gevonden. Maar de motor kwam maar niet.
En 25 minuten voor de afscheidsdienst moest beginnen en ik uiteraard al aan het bellen was waar hij bleef, kwam het ontzettend vervelende nieuws dat de motor kapot stond en niet te maken was. Dat aan de familie vertellen was verschrikkelijk … en ergens een reserve harley met zijspan regelen was ook geen optie met nog 20 minuten op de klok. Dus besloot ik snel te handelen en te overleggen met de uiteraard teleurgestelde lieve familieleden. We reden tot dichtbij de begraafplaats met onze rouwbus en eigen auto\’s van de familie. Daar haalden we zijn mooie witte mand uit de auto en droegen zijn broers, zwagers en vrienden hem naar het rouwcentrum door de erehaag van genodigden. Misschien alsnog indrukwekkend, maar ik liep er met zo\’n rotgevoel, met schaamte en met een bloedend hart…… ik had t belooft….en er was geen brullende harley te horen….
En nu waren er mensen teleurgesteld…..
Na de gelukkig mooie dienst en begrafenis was er een borrel. En 1 van zijn vrienden keek me aan en zei: je moet \’t loslaten hoor. Ja het is jammer, maar als hij jullie had kunnen zien had hij geglimlacht en gezegd…\”kiek ze tobben\”.😊 En waarschijnlijk had de vriend gelijk. Ik kon de lieve man met de vriendelijke ogen even helemaal voor me zien… En toen niemand me zag, heb ik even een traantje weggepinkt terwijl ik zacht zei: sorry!
Ik weet dat ik maar een mens ben en ik weet dat ik dit niet had kunnen voorkomen. Maar ik weet ook dat ik een perfectionist ben en dat deze lieve man geen perfecte uitvaart kreeg. En poeh….dat kost mij meer moeite dan ik had verwacht. Misschien dat daarom het onderstaande plaatje me raakt. Een touwtje waar een hartje mee is gemaakt. Maar wie goed kijkt ziet dat t touwtje niet perfect is, maar aan elkaar geknoopt….opnieuw begonnen…en zelfs een beetje in de knoop, maar t straalt ondanks dat wel liefde uit.
Ik bedacht mezelf: ik ben als dat touwtje…absoluut niet perfect en ook af en toe een beetje in de knoop met mezelf, maar ik wil wel liefde uitstralen en geven. En ik hoop dat dit deze niet perfecte uitvaart ook te zien was.
Omdat deze ontzettend lieve en vriendelijke man dat zo verdiende. 💔
