Niet meer stil houden over stilgeboren kinderen
Ja, ik kijk naar Goede Tijden, Slechte Tijden…. 
En dan ook nog eens vooruit op Videoland.
En zeker deze week nu ze weer van start gingen na de zomerstop. Want hoe zou het aflopen met de bevalling die voor de zomer allerlei complicaties had…?
Het liep niet goed. Het dochtertje van Rik en Chanty bleek de bevalling niet te hebben overleefd. Ze werd stil geboren.
Een zeer goed nagespeelde situatie die wij helaas zeker maandelijks meemaken. Niet altijd volledig voldragen, maar van 20 weken tot ruim 40 weken zwangerschap en alles ertussen.
Of kindjes die kort na de bevalling toch nog overlijden.
Wat mij trof was allereerst dat ze ontzettend goed geïnformeerd waren en zelfs het balsemen van het babylichaampje noemden en uitlegden dat het dan (zonder nog gekoeld te hoeven worden) zelfs in het eigen wiegje opgebaard kan worden. Vastgehouden kan worden door de ouders, grootouders en vrienden zonder ijskoud te zijn, zonder sterk te gaan ruiken, zonder ernstig te verkleuren, enzovoort.
Balsemen raden wij altijd aan bij een nagenoeg voldragen kindje vanaf ca. 35/36 weken zwangerschap. Ja, er zijn wat voorwaarden maar die hoeven niet hier uitgelegd te worden….
Voor jongere kindjes, zeker de hele kleintjes, kennen we tegenwoordig de onderwatermethode. Ook heel bijzonder.
Het feit dat dit in deze tijd mogelijk is, geeft zoveel meer waarde aan het afscheid nemen.
Net als de 3D afdrukjes van de handjes en voetjes, de aanwezigheid van een fotograaf van Stichting Stil of Make a Memory.
Maar dan gaat het alleen maar over wat er mogelijk is qua opbaren van het lichaampje.
Wat mij echter rechtstreeks in mijn hart raakte…Wat ikzelf als moeder van een stilgeboren kindje ken, maar vooral ook iedere keer weer als uitvaartondernemer zie.
Was de intense verwondering van de moeder. Van het trots zijn op haar kindje en de behoefte er voor te zorgen, het aan te kleden en vast te houden, ook al leefde het niet meer.
Maar ook de ontreddering, het niet weten wat te moeten doen, de boosheid en het verdriet van de vader.
De vrienden die niet weten wat ze moeten met het verdriet, niet weten wat wel of niet te kunnen zeggen en de behoefte om hun vrienden te steunen.
Het is zo herkenbaar. Zo mooi in beeld gebracht dat het waarschijnlijk bij veel moeders (en vaders) van stilgeboren kindjes herinneringen oproept.
En …..oh, wat bloed mijn hart voor de oudere generatie moeders (en vaders) van deze kindjes die al vele jaren terug zijn bevallen. Die hun kindje nooit hebben mogen zien en….. er misschien ook nooit meer over hebben mogen of kunnen praten.
Bij hen worden juist hierdoor oude wonden opengereten.
En toch…. Toch is het goed.
Goed dat er aandacht voor is.
Goed dat er weer, of misschien door sommigen voor het eerst, over gepraat wordt.
Want de geboorte van een kindje, stilgeboren of niet, zorgt ervoor dat mensen ouders worden. Misschien wel voor het eerst in hun leven.
Zorgt ervoor dat ze, ondanks hun verdriet, trots zijn op hun kindje. Zeker die paar dagen dat ze afscheid mogen en kunnen nemen.
Voordat ze al zo snel weer los moeten laten….
In de aftiteling stond dat er ruim 1200 kindjes per jaar stilgeboren worden rondom de bevalling. Dat zijn alleen degenen die min of meer voldragen zijn.
Het zijn er vanaf de 20 weken grens zo ontzettend veel meer…..
Zoveel kindjes, broertjes, zusjes, kleinkinderen, neefjes en nichtjes, kindjes van vrienden.
Ik denk dat als je in je eigen omgeving rondkijkt of rondvraagt er veel meer ouders van zo’n kindje zijn als dat je in eerste instantie zou denken.
Ik wil je vragen om dit bericht te delen en als je zelf of in je omgeving een stilgeboorte (of de geboorte van een kindje wat maar heel kort heeft mogen leven) hebt meegemaakt de naam van moeder of vader, het kindje/jouw kindje of kleinkind in de reacties hieronder te noemen en/of een herinnering te delen
Want wat zijn we veel verhalen te vertellen….
Het is niet meer zoals vroeger.
We hoeven niet meer stil te houden over onze stilgeboren kinderen.
Simone Beijer
Trotse moeder van Stan 
