Als het dichtbij komt…
Toen ik nog een kind was, leerden mijn ouders mij en mijn broertjes tegen iedereen u te zeggen en de buren, kennissen en vrienden van onze ouders aan te spreken met tante of oom. Dat was in die tijd gewoon en om eerlijk te zijn weet ik niet beter. Zo heb ik dus vele extra tantes en ooms, die ik als ik ze tegen kom ook automatisch aanspreek met ome …. of tante ….
En deze \”tantes en ooms\” worden ook ouder, net als mijn ouders. En met sommigen is het contact wat verwatert, maar altijd als we elkaar zien is daar iets in mij en ik denk ook in hen, waardoor je voelt, het zit goed tussen ons. Zij waren er toen ik kleiner was en nog steeds zijn ze bijzonder voor mij.
Een jaar of 2 terug, overleed er zo\’n oom en ik weet nog goed dat ik een paar maanden later zijn vrouw, voor mij een tante die ik niet heel vaak meer sprak aan de telefoon had. \”Simoon, zei ze, doordat ik niet wist dat ik zelf mocht kiezen welke begrafenisondernemer ik wilde, kreeg ik er 1 van de verzekering toegewezen. en nu hoor ik dat jij het ook had mogen doen. Ik wil dat je weet dat ik dat fijner had gevonden hoor.\” Alsof ze mij verantwoording schuldig was, wat natuurlijk niet zo is. Want iedereen is helemaal vrij in zijn of haar keuze voor begrafenisondernemer en ik zal me daar zeker niet minder of meer door voelen. Maar er volgde een mooi en gezellig gesprek. Want dat was het altijd als ik haar sprak. Gezellig, warm en tijd speelde dan geen rol. Ze zei me goed te onthouden dat als haar wat zou gebeuren, ik haar uitvaart mocht uitvoeren en ik liet haar beloven dat dat pas mocht als ik ook oud en grijs zou zijn. Maar helaas……..
Deze week ging ik een paar dagen op vakantie en terwijl ik de koffer in de auto schoof, ging de telefoon. Deze lieve tante was heel plotseling overleden. Thuis, terwijl ze aan tafel zat…. Haar kinderen hadden haar gevonden. En mijn collega had hen verteld dat ik er vrijdag weer zou zijn. En de uitvaart wel zou kunnen uitvoeren, maar het eerste deel door haar opgestart zou worden. Zij vonden dat goed… Maar dan komt het ineens dichtbij en ben ik misschien ook wel weer even kind. Ik wilde naar haar toe en naar haar kinderen mijn \’neefjes en nichtjes\”. Dus sprong ik in mijn spijkerbroek in de auto, vergat het hele protocol en de zakelijke kleding en voor ik het wist, stond ik met intens verdrietige, maar oh zo mooie kinderen van deze bijzondere vrouw in mijn armen. En even later sloeg ik ook mijn armen om haar lichaam heen. Kuste ik haar haren en zorgde ik voor haar. Het ging vanzelf.
We zijn alles gaan regelen en ik ben even 2 nachtjes op vakantie geweest om bij te tanken. Ook dat heb ik (en mijn gezin) af en toe nodig. Maar daarna heb ik me letterlijk gestort op haar uitvaart, die vandaag plaats vond. Een uitvaart waar de zon scheen terwijl we naar het graf liepen, maar we daar even heel kort een bui hagel op onze kop kregen. \”Wat zou ze gelachen hebben om dit moment\”, flapte ik eruit bij het graf. Ik kon haar bijna horen…
Maar ik leerde deze week, dat als mijn werk dichtbij komt, bij mensen die er voor mij waren als kind, dat ik me dan ook weer even kind voel. Dan spoken de mooie en gekke herinneringen door mijn hoofd, dan hoor je een klaterende lach en zie je pretogen voor je. Zelfs fysiek door kinderen heen deze week. En doordat het dichtbij komt voelt het weer eigen, omhels je ook de kinderen alsof je ze iedere dag nog ziet en er geen jaren tussen heeft gezeten. Zie je kleinkinderen als een beetje van jezelf en doe je alles op gevoel. Maar vandaag merkte ik ook, dat als het dichtbij komt en de laatste mensen de deur uit gaan, ik ergens een breekpunt ken en de tranen even niet tegen te houden zijn.
Maar oh, wat ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik haar uitvaart mocht verzorgen. Dankbaar dat ik toen ik kleiner was, zulke lieve extra tantes en ooms had, die ervoor zorgden dat ik me altijd veilig en geliefd voelde.
Dankbaar dat ik prachtige herinneringen heb, zeker aan dit mooie vrolijke, guitige en liefdevolle mens.
Dag lieve, lieve tante Hennie
Tot ziens!
