Als het om baby\’s gaat…
Als het om baby\’s gaat ben ik altijd een softie geweest. Heerlijk die kleine lijfjes, die lieve onschuldige gezichtjes, zich nog geen kwaad bewust van deze wereld… Als het om baby\’s gaat weet ik wat het is om zwanger te zijn en een kind te krijgen waar je niet voor mag zorgen. Omdat het levenloos ter wereld komt…
Als het om die baby\’s gaat dan gaat mijn moederhart wagenwijd open en wil ik niets liever dan zorgen dat ouders die intens verdrietig zijn, toch een \’mooi\’ afscheid van hun kindje krijgen. Soms uitbundig, maar soms ook in alle eenvoud.Gelukkig zijn we zover dat we baby\’s die bijna voldragen zijn en toch levenloos geboren worden, kunnen balsemen. Wat houdt dat in? Heel kort, dat we het kindje thuis bij de ouders kunnen laten zijn, zonder dat het gekoeld hoeft te worden. Dat het vastgehouden kan worden en dat het letterlijk toch even aan hun hart gedrukt kan worden.
Deze week werd Djay geboren (zijn papa en mama hebben mij gevraagd om hem bij naam en toenaam te noemen).
Zijn lieve dappere ouders, die voor het eerst vader en moeder werden van een zoontje wat na ruim 41 weken zwangerschap geboren werd, waren in shock. Ja, ze bevielen van een zoontje, maar ze wisten dat hij helaas 2 dagen ervoor was overleden.
Ze waren thuis toen ze mij belden. Zonder kindje.
Want…..hij leek zo blauw en koelen in het ziekenhuis was dan het beste. Ze dachten ook niet dat ze hem nog konden zien. Ik reed eerst naar het ziekenhuis en zag een compleet gaaf kindje, waar niets aan mankeerde, maar wat duidelijk overleden was. En ik wist het meteen….als we dit kindje balsemen, kan hij een paar daagjes mee naar huis. Dan verdwijnt de blauwe kleur en kunnen zijn papa en mama, zijn oma\’s en opa en zijn tantes afscheid van hem nemen. Zijn gelaatstrekken in zich opnemen, kijken of wie hij het meest lijkt en soms simpelweg even zijn handje vasthouden of hem wiegen. Kunnen ze herinneringen maken.
Zijn ouders waren zenuwachtig, maar lieten zich overtuigen en na de balseming, bracht ik Djay thuis. Er gebeurde iets bijzonders met mij. Iets misschien wel niet te begrijpen. Terwijl ik hem in een reiswieg vast had en bij de voordeur stond, kwam er een gevoel over me heen alsof ik deze ouders een cadeautje kwam brengen. Iets heel bijzonders en dat maakte me blij….wat natuurlijk niet helemaal het goede woord is…of misschien toch… Want toen ik een uurtje later wegging zaten ze met hun zoon op schoot. Hun zoon, waarvan ze dachten dat hij nooit thuis zou komen. En ja, het was alleen het lichaampje, niet zijn ziel. Niet het hele kindje waar ze zo naar uitgekeken hadden, maar hij was thuis……even thuis……waar hij zo welkom was.
Stichting make a memory maakte foto\’s en zijn papa en mama maakten herinneringen. Vandaag bracht ik met deze 2 bijzondere mensen, hun zoontje naar het crematorium. En bij het weggaan zei ik: Dit is tegennatuurlijk he? Je kind achterlaten… ik snap het…. Vandaag snapte ik het niet alleen…ik voelde het ook weer even. Het is tegennatuurlijk….een kindje krijgen waar je niet voor mag zorgen en het is verschrikkelijk om het nooit meer te kunnen zien. En toch…… toch is Djay voor altijd onderdeel van een gezin. Zal zijn naam genoemd worden, zullen zijn foto\’s bekeken worden, zal het dekentje waar hij in lag bewaard blijven en zullen zijn papa en mama nooit meer vergeten hoe het eruit zag.
Ik mocht van iets verschrikkelijks, toch ook iets bijzonders maken, waar straks niet alleen maar nare herinneringen aan kleven. En daarvoor ben ik de papa en mama van Djay heel dankbaar. Het blijft voor altijd zoals zijn papa en mama schreven:
\”Je hebt voor altijd een vaste plek in ons hart gekregen. We zullen je nooit vergeten\”.
Vandaag voel ik me melancholiek, een beetje leeg, intens dankbaar voor het werk wat ik mag doen, maar misschien ook wel even een klein beetje verdrietig. Tja, als het om baby\’s gaat…
