Op de een of andere manier zijn we allemaal wel eens bang. En…. één van de grootste angsten die we kunnen hebben is de angst voor de dood. Of misschien wel juist de angst om iemand van wie je houdt te verliezen.
Eerlijk..? Ik ben geen uitzondering in die regel.

De eerste keer dat ik met de dood werd geconfronteerd was ik 9 jaar oud. Mijn klasgenootje van tien speelde buiten. Hij bouwde een hut in een zandafgraving en die hut stortte in…..
9 was ik… En ik begreep er niets van….want kinderen…kinderen konden toch niet dood?
Maanden was ik bang…bang dat ik tien jaar zou worden, want als je tien was….. dan kon je zomaar dood.

Toen ik een jaar of twaalf was, de jaren dat je zo lekker begint te puberen, was ik wel bang dat mijn vader zomaar plotseling dood zou gaan….
waarom? Mijn vader was zelf bang…
Zijn eigen vader en zijn opa waren allebei 35 jaar toen ze overleden. En hij was in die tijd bijna 35….En ouder…ouder zou hij vast niet gaan worden!!

Ik kan met volle overtuiging zeggen dat angsten met je aan de haal gaan en vaak, enorm vaak echt niet kloppen.
Ik ben al lang geen 10 meer, maar bijna 32 jaar ouder.
en mijn vader? Mijn vader hoopt dit jaar 65 te worden.
Ook zijn angst was ongegrond.

Toen mijn moeder op haar 42e kanker kreeg was ik ook bang… maar Goddank, ze genas.

Ja, Simone…..dan heb jij mooi geluk gehad. Het kan ook anders, denk je misschien wel. Ja, daarin heb je gelijk. Het kan anders daar ben ik me van bewust.
Ook ik ken verlies van heel dichtbij…..

De afgelopen weken stonden in het teken van de dood van twee meisjes. ANGST!!! met hoofdletters. Dat is wat je las op facebook. Angst dat ons als ouders dit ook kan overkomen, want als dat…… gek kan het ons maken. Gek kan het mij maken.
Want geloof me…..dat verdriet wil niemand.
En tegelijkertijd kies ik ervoor om niet in angst te leven.
Het zorgt er namelijk voor dat heel veel mooie en bijzondere momenten verloren gaan, terwijl dat niet nodig is.
Dat het huidige moment, waarin je mag genieten voorbij gaat, terwijl jij bang bent voor iets wat mischien wel nooit gebeurd.

Mijn jongste dochter vind het werk wat ik doe ingewikkeld.
En ook zij is soms bang. Bang dat in onze omgeving mensen zullen overlijden. Dat ze mensen moet gaan missen.
En ik kan praten als brugman, maar zeggen dat het nooit zal gebeuren kan ik niet….Het zal gebeuren….maar bang zijn.
Dat hoeft echt niet.
Hoe ik dat weet?
Bijna dagelijks heb ik met mensen te maken die iemand moeten missen. Die verdrietig zijn om een overlijden. Soms op een leven wat voltooid is en iemand door ouderdom overlijdt. Soms om een leven wat had moeten beginnen, maar in de buik van moeder stopt. Soms om een leven dat, in onze ogen, niet eens halverwege was………SOMS…..!!!
Ja, zo kan ik nog even door.., en jij die dit leest, kan het lijstje verder aanvullen dat weet ik zeker.
Maar weet je wat ik op die momenten ALTIJD zie.
Ik zie ALTIJD liefde, Ik zie ALTIJD dat mensen er voor elkaar zijn. Ik zie ALTIJD troost. Ik zie bijna ALTIJD een bepaalde berusting. En ik zie ALTIJD…dat ze gedragen worden door het zwaarste stuk heen.
Ja, de dood is verschrikkelijk. Iemand moeten missen is beangstigend. En tegelijkertijd zie ik dat alle mensen die het meemaken door moeten. Door gaan en als ze willen ook door kunnen! Dat tijd het gemis niet wegneemt, maar de diepste wonden wel laat helen.
Iedere medaille heeft een keerzijde….een andere kant.
Ben je bang om iemand te verliezen? Ga met diegene iets leuks doen, maak mooie herinneringen voor later.
Ben je bang dat je alleen komt te staan? Wees er voor iemand die alleen is. Ben je bang dat je ziek wordt? zorg voor iemand die ziek is.
Want dan wint angst niet…..
Dan kan angst je niet verlammen, maar moet het wijken.
Omdat LIEFDE de sleutel is!
Laten we angst met liefde bestrijden en zorgen dat in ons leven en dat van anderen er mooie geluksmomentjes zullen zijn.
Want als we allemaal zo met elkaar omgaan, zijn er altijd mensen die ons door de moeilijkste momenten heen helpen.
En kunnen we ook die momenten samen aan.
Dan is er NIETS meer om bang voor te zijn.