Mijn werk, ons werk dat van mij en mijn team, is waar ik voor gekozen heb en iedere dag opnieuw voor kies. Ik kan dit werk, omdat ik naast het verdriet van de dood, ook vaak de schoonheid van het geleefde leven zie.

Maar soms……

De laatste 2 weken stond ik aan het graf van een heel aantal mensen die ik kende. Ouderen, maar ook aan het graf van 2 jonge dertigers. Waarvan er 1 het leven niet meer aan kon en 1 niet genas van haar ziekte. En aan het graf van een meisje van 1 week oud….

Deze week heb ik heel wat tranen gezien, maar ook zelf tranen gelaten.

Dieper verdriet voelen dan aan de kist van een geliefde, is er denk ik niet. Dat is een rauwe pijn, die niet uit te leggen is. Een pijn die ik ken, die ik bijna dagelijks zie en soms ook een beetje meevoel.

Maar toch geloof ik dat de dood niet het laatste woord heeft.

Gisteren sprak ik deze woorden ook hardop uit aan het graf van een intens geliefde jonge vrouw. Ik kon niet anders….. want alleen daardoor kan ik dit werk doen.

Ik proclameerde een deel van een lied: misschien nog wel meer voor mezelf dan voor de anderen: Nee dood, jij heerst niet meer. De opgestane Heer, heeft al je macht verbroken.

Rondom mij stonden veel jonge mensen, een deel gelovig, sommigen kerkelijk, maar ook een groot deel die daar niets mee hebben/hadden.

Ik vertelde aan hen allemaal het volgende:

Als je volop in het leven staat, ben je als een zeilboot met de wind mee. Maar als je ziek wordt of ouder, dan gaat je bootje steeds meer richting de horizon, van de mensen die aan de kant staan af. En dan komt er een moment dat ze sterven, dat ze over de horizon heen zijn en wij die aan de kant staan zeggen, hij/zij is weg.

Maar… vroeger geloofden we dat de aarde plat was en dat je over de horizon weg was.

Inmiddels weten we beter. Achter de horizon, voor ons niet te zien, lag namelijk nieuw land.

Wat nu als het met de dood hetzelfde is?

Wat als iemand sterft en hun bootje de horizon over is er aan de andere kant van de horizon een stipje zichtbaar is geworden?

Dat daar vanaf het Land wat wij nog niet zien reikhalzend uitgekeken wordt en waneer het bootje de oever raakt, gejuichd wordt: Welkom Thuis!!!

Wat zou dat mooi zijn.

Ik zei: we weten het pas, als ons bootje de horizon over gaat….

Maar ik geloof het met hart en ziel.

En of je nu gelovig bent of niet…. het verdriet verbindt ons, maar de hoop dat het bootje nieuw land heeft geraakt verbindt ons ook.

Want we willen allemaal niets liever, omdat we van de persoon in het bootje houden en we ze niet voor altijd kwijt willen zijn.

In dat geloof of in die hoop, kan je langs het graf lopen voor een \”laatste\” groet. Maar we zeggen geen vaarwel. We zeggen Tot Ziens.

Wat ik weiger om de dood het laatste woord te geven…..

Het laatste woord is aan het GELOOF, de HOOP en aan de LIEFDE, die ons verbindt.