Mijn dochter Janine zong als jong meisje, op een door ons georganiseerde vrouwendag, het kinderliedje ‘Stap uit de boot, durf op water te lopen’.
Dat is niet zozeer zomaar buiten je comfortzone gaan, maar wel uitstappen om iets nieuws te bereiken.
Dat deed ik 7 jaar geleden.
Op 12 oktober 2015 schreef ik me in als uitvaartondernemer en op 1 november dat jaar startte ik officieel.
Ik vond dat ik iets te brengen had. Dat het anders kon, zeker als het aankomt op de begeleiding van kinderen en jonge mensen die te maken krijgen met verlies. Maar eigenlijk voor iedereen. Dat vooral de afscheidsdienst, maar ook de dagen daar naartoe persoonlijker, warmer konden.
Van t kleinste kamertje in ons oude huis is het bedrijf in 7 jaar enorm gegroeid. Hebben we een uitvaarthuis en werken we eigenlijk in de gehele Gelderse Vallei en richting de Veluwe.

Groei is niet altijd goed. Want wat ik niet wil is dat het persoonlijke, het warme wat ik wil brengen, door groei verdwijnt.
Gelukkig heb ik een heel mooi team, stuk voor stuk mensen die deze missie begrijpen.
En we doen het met elkaar. Dat betekent dat ik niet altijd iedere uitvaart meer zelf kan doen. Maar de mensen die wel komen, zijn door mij opgeleid. Met hen zit ik veel om tafel, deel ik mijn visie en passie en daardoor werken ze exact zoals ik het voor ogen heb.
MET HART EN HANDEN !!

Mooi dat we dat ook steeds terug horen van de families die we mogen begeleiden.
Laatst zei iemand: “Beijer Uitvaartzorg is niet 1 persoon, het is een compleet pakket, een manier van werken, waarbij dichtbij de mensen staan en hen helpen om ook van het laatste afscheid een mooie herinnering te maken voorop staat”.
En dat is meer dan ik had durven dromen.

Ik droom nog steeds. Daarom startte ik, samen met mijn dochter Janine, Uitgeverij Beijer en schrijven we boeken voor kinderen (en volwassenen die betrokken zijn bij kinderen) over rouw, verdriet en verlies.
Om, zoals Janine zei, de dood bespreekbaar te maken. In taal die kinderen begrijpen, want dan is het niet meer eng.

En zijn er vergaande plannen voor een opleidingsinstituut (www.Regalia-opleidingen.nl) waarbij psychologen, coaches, professionals uit het vak les gaan geven. Niet alleen aan uitvaartleiders, maar aan iedereen die te maken krijgt met kinderen en rouw. Het eerste seminar voor leraren staat al gepland.
Maar we willen ook gaan toerusten op het gebied van stilgeboren kinderen, betrokken spreken enzovoort.

Nee, dat doe ik niet allemaal zelf. Dat kan niet en dat wil ik niet. Maar ook dit begint bij een droom, een droom die voortvloeit uit de droom van 7 jaar geleden. Toch stappen we ook nu uit de boot, want met blijven zitten kom je nergens.

Ikzelf blijf uitvaarten leiden, spreken (ook op de opleidingen en seminars) en schrijven, want dat maakt me gelukkig en daarvoor ben ik geroepen. Dat staat vast.

Niet iedereen snapt het of gunt me dit. Pas hoorde ik dat iemand had gezegd. Dat het misschien wel een beetje grootheidswaanzin was. Het werd als grapje gezegd. Maar ik leerde ooit: ieder geintje geeft een seintje.
Het raakte me, eerlijk is eerlijk. En bijna durfde ik mijn plannen niet meer te delen met anderen, laat staan op Facebook.

Maar ik ben een dromer….
Met het lef om uit te stappen, zodat het niet bij dromen blijft.

Wat ik droom?
Ik droom dat de dood geen taboe meer is. Dat iedereen een warm persoonlijk afscheid krijgt. Dat kinderen betrokken worden en ouderen woorden en kennis hebben om kinderen te vertellen wat de dood is. Maar vooral dat we met elkaar ervoor gaan zorgen dat rouw en verlies niet meer kunnen regeren in het leven van nabestaanden. Maar dat wij met elkaar gaan regeren over rouw en verlies.

Is het een grote droom? JA
Maar hé, ik durf tenminste wel te dromen!