Echte liefde blijft…
Valentijnsdag…mij zegt het eerlijk gezegd niet zo heel veel. Ik ben niet van de cadeautjes voor mijn man op zo\’n dag. En hij al helemaal niet, dus de dag is voor mij nooit echt specialer geweest dan andere dagen.
Maar met een voorzichtige beginnend lentezonnetje in de lucht, zag ik haar gisteren lopen op het kerkhof. Stap voor stap. Een lieve duidelijk wat oudere dame.
In haar hand droeg ze een rode roos.
Ik sprak haar even aan…goedemorgen….
Met een grote glimlach groette ze me terug.
U bent al vroeg op pad, zei ik.
En spontaan begon ze te vertellen dat ze altijd vroeg op stond, maar vandaag met een speciale reden. Het is valentijnsdag, zei ze.
Dus ik vroeg of ze een Valentijn had.
Ja, zei ze trots en de liefde straalde van haar gezicht. Als ik aan hem denk krijg ik nog vlinders in mijn buik. En dat op mijn oude dag.
Ik leerde hem kennen op mijn 15e. Dus al meer dan 73 jaar geleden. Een grote sterke lieve brombeer.
Haar ogen schitterden en ze vertelde verder. Iedereen vond hem soms wat kort en mopperig, maar mij droeg hij op handen. Ik was zijn grote liefde en hij de mijne.
Ik merkte dat ze in de verleden tijd was gaan praten. Hij is overleden? Vroeg ik haar.
Ja, helaas wel. Al bijna 9 jaar, knikte ze.
Maar al de jaren dat hij leefde zorgde hij zo goed voor me. Wat hadden het fijn samen. Hij was niet zo van de romantiek hoor. Maar tot aan zijn sterven toe kreeg ik met Valentijnsdag een rode roos van hem. Die ging hij \’s morgens al vroeg voor me halen. En die stond dan ruim een week op tafel. Daar genoten we samen van.
Ik zei: het spijt me voor u dat hij er niet meer is. Dank je wel, zei ze. Maar voor mij is hij er nog hoor…. en tegenwoordig ben ik degene die naar de bloemenwinkel gaat. Ik koop 2 rode rozen. 1 voor op zijn graf en 1 voor op onze tafel.
En de hele komende week als ik de roos op tafel zie staan, denk ik aan de mooie momenten die we samen hebben gehad.
Dat moet moeilijk voor u zijn, zei tegen haar.
Nee hoor, zei ze, terwijl ze me aankeek.
Weet je lief kind. Ik ben niet minder van hem gaan houden. En ja ik kan verdrietig zijn omdat hij er niet meer is. Maar ik ben er nog wel.
En dat poosje dat ik er nog ben wil ik wel gelukkig zijn. En daar kies ik ook bewust voor.
De rode roos maakt me gelukkig. Hij laat me bijna 65 jaar aan liefde herinneren. En geloof me…daar kom ik de komende tijd wel mee door hoor. En al die mooie momenten laten mijn hart warmte voelen, geven soms vlinders in mijn buik en altijd een glimlach om mijn mond.
Want ik laat me door niemand de liefde ontnemen, zelfs de dood niet.
Dus ik wens jou een hele mooie valentijnsdag…..vergeet niet te genieten, kind…….daag….
Ze stapt weer voorzichtig door….
Ik kijk haar na en besef dat ik een zojuist een bijzondere ontmoeting heb gehad. En een prachtige levensles…….
Echte liefde kan niet dood….maar blijft altijd!
