Vandaag zette de zus van een jongeman van 38 jaar oud, waarvan ik deze week de uitvaart verzorgde, deze foto online.

Bij de voetbalvereniging waar hij altijd kwam, werd voorafgaand aan zijn afscheidsdienst een erehaag gevormd.

Hoewel ik even schrok van het vuurwerk, had ik ook direct kippenvel. Het had iets bijzonders. En hoewel het intens warm was en de zon volop scheen, heeft de fotografe een goede keus gemaakt om deze zwartwit te maken. Het verwoordt hoe de mensen daar zich voelden; alsof alle kleur uit hun leven was vertrokken.

Vandaag liet ik de foto aan iemand zien en diegene zei: wat bijzonder dat je zijn foto vast hebt als je voor de auto loopt…

Ik legde haar uit dat ik dit eigenlijk altijd doe. Dat is niet speciaal bedacht, maar vanzelf zo gegroeid denk ik.

Of het nu een erehaag is, of er loopt niemand achter, als er een foto is, draag ik deze mee voor de stoet uit.

Of ik laat de betrokken kinderen bij me lopen en hen de foto dragen. En de foto gaat ook mee naar het graf.

Waarom? Omdat de persoon achter in de rouwauto, de persoon in de kist het verdient om ook nu nog een gezicht te hebben. Zodat de mensen die de stoet zien gaan, weten om wie het gaat. We brengen niet zomaar iemand weg. We brengen een uniek persoon weg. Iemand die het ook nu nog verdient om \’gezien\’ te worden. En ik zet de foto altijd voor het open graf, omdat op zo\’n foto iemand bijna altijd gelukkig en stralend staat.

En dat, dat is een beeld wat mensen mogen/moeten onthouden.

En deze jongeman….?

Deze jongeman verdiende dat zeker. Hij had jarenlang A.L.S. en door de verhalen van zijn familie en vrienden heen, zag ik hoe positief en bijzonder hij was.

Hij liet een brief achter en aan het einde van de dienst gaf ik met mijn stem hem het laatste woord.

Hij vertelde hoeveel hij van zijn naasten hield, wat vergeven, maar vooral wat echt LEVEN is.

Met trots droeg ik zijn foto en deel ik dit verhaal, want Ronnie verdient het om een gezicht te blijven hebben.