Een nieuw huis

Onlangs mocht ik een uitvaart doen van een opa van een aantal prachtige kleinkinderen, zowel tieners als pubers.
Kleinkinderen die enorm trots op hun opa waren en hun opa op hen.
De hele week waren ze zo betrokken bij alle voorbereidingen en hebben ze geholpen waar ze konden. Zo had ik tijdens de condoleance een extra assistente bij de deur, omdat de jongste kleindochter iedereen \”wel tbuis\” wenste.
Ze merkte overigens wel op dat dat lange staan bij de deur wel saai was ? Maar t was een fantastische hulp.
Tijdens de afscheidsdienst draaiden we muziek die opa prachtig vond. Dus daar kwamen de tranen. Intens verdriet van deze lieverds wat mij recht in mijn hart raakte.
Afscheid nemen en weggaan bij de kist vonden ze moeilijk. 1 jongen in het bijzonder.
Terwijl iedereen weg was naar de koffiekamer ben ik met hem vlakbij de kist gaan zitten.
Zijn verdriet deed me veel en daarom wilde ik hem graag iets uitleggen…..
In de kist lag opa namelijk niet!
Ja, wel zijn lichaam. Zijn huisje. Het huis dat gebreken had gekregen. Waar niet meer in te wonen was. Waar opa dus uit vertrokken was.
En waar opa nu is, in zijn nieuwe huis, is het fijner en mooier. Wil hij terug omdat hij ze mist?
Nee! Tijd speelt daar geen rol. En hij wacht totdat ze als ze oud en grijs zijn ook komen.
Voor ons lijkt dat lang, maar dat is t niet.
En tot die tijd blijven alle mooie herinneringen aan opa gewoon onderdeel van hun leven.
Dus als ze over opa praten, is denken aan de kist en t oude huis niet nodig.
Denken aan hoe trots hij op ze was. Hoe graag hij grapjes met ze maakte en hoeveel hij van ze hield is beter. Want dan krijgen ze vast net zo\’n grote grijns op hun gezicht als opa vaak had. En dan leeft
hij voort in hun hart……voor altijd