Ergens vorig jaar schreef ik een stukje over een meneer in een gele sportauto die door een rouwstoet scheurde terwijl ik ervoor liep. Dit stuk werd massaal gedeeld en jullie waren behoorlijk verontwaardigd. Terecht. Maar het lijkt de laatste tijd wel vaker mis te gaan en niet alleen met stoere mannen in sportauto\’s. Mis gaan? Is dat terecht dat ik het zo omschrijf? Het is tenslotte toch niet verplicht om te stoppen voor een rouwstoet, ook niet als de uitvaartleider ervoor loopt? Nee, dat klopt. Het gaat niet over plicht. Het gaat over respect.

Ik hoor je denken…de jeugd van tegenwoordig…. maar het is niet alleen maar de jeugd. Het is ook de vrachwagenchauffeur die achter ons aankomt op een Rijksstraatweg hier in de omgeving. Terwijl ik voor de rouwauto uitloop zo\’n 50 meter van het huis van de overledene, hoor ik hem remmen, en vervolgens terugschakelen en optrekken. Ik bedenk me niets, kijk over mijn schouder en spring op de andere baan….waar….serieus waar, de chauffeur de stoet al aan het inhalen is….. Ik bleef staan, wees naar hem en gebaarde duidelijk…. TERUG!

Waarop hij remde, op zijn horloge keek, maar besloot toch maar weer achter de stoet te gaan rijden.

En het is dat ik op dat moment verder moest. Het liefst had ik zijn deur opengetrokken en gevraagd: Wat als dit jouw moeder was? Die ca. 100 meter dat we haar uit respect begeleiden de straat uit. Zou zij dat op prijs gesteld hebben? Zou jij dat op prijs gesteld hebben?

Ik liep 100 meter extra door en stapte bij de chauffeur in. Die keek me een beetje lachend aan en zei: ik denk niet dat hij dat ooit nog probeert, wat kan jij boos kijken. En dat klopt. Ik was naast stomverbaasd ook woedend. Hoe dan? Hoe haalt iemand dit in zijn hoofd? Haast of niet. Sommige dingen gaan echt te ver. Maar het gebeurt…….

Zo stond ik pas 2 tellen te wachten voor een al netjes opgestelde rouwauto terwijl er nog 1 auto in de rouwstoet moest aansluiten door achteruit vanuit een parkeervak te komen. Ineens komt er een klein autootje vol gas tussen ons door. De auto die achteruit reed kon nog maar net remmen. Het was een jonge moeder met een klein kind voorin. Ik keek haar verbaasd aan. Zij mij geirriteerd. Ik stond denk ik in de weg…..

Maar het kan gelukkig ook anders. Zo stopten pas 2 jongentjes van een jaar of 7, 8. De ene stapte van zijn fiets, de ander van zijn step. En terwijl ik voorbij liep kon ik niet anders dan ze een groot compliment maken. Toppertjes waren het. En hun ouders ook, die hadden er duidelijk met deze mannetjes over gepraat. Ze raakten me enorm. Zo jong als ze waren stopten ze even met spelen. Om simpelweg hun respect te tonen aan de familie die in verdriet iemand van wie ze hielden weg moesten gaan brengen om voor altijd afscheid te nemen. Het was een klein gebaar van medeleven. Maar ook wat voelde het groots.

Dus daarom een oprechte vraag van mijn kant. Zou je dit bericht willen delen en er morgen of komende week tijdens de koffie of de maaltijd eens met anderen over willen praten? Over hoe het hoort, hoe het vaak niet gaat, maar vooral over wat zoiets met een ander doet? Want ik denk dat het daar mis gaat. We praten er niet meer over en leren het elkaar niet meer. Maar wat zou het gaaf zijn als we er samen wat meer op gaan letten. Zoals de ouders van die kleine jongens.

Zij werden ineens grote voorbeelden voor ons.

Want ik geloof dat zo\’n klein moment van respect voor iemand die afscheid moet nemen een enorm groot gebaar is.