Gedragen door vriendschap
Een keer trek je de conclusie, vriendschap is…..
Een zin uit een refrein van een lied dat bijna iedereen mee kan zingen.
Het lied zegt: vriendschap is een illusie.
Maar niet zo lang geleden zag ik met eigen ogen hoe mooi vriendschap ook kan zijn.
Drie weken geleden ging hier de telefoon. Er werd…..zoals zo vaak…een overlijden gemeld met de vraag of ik de uitvaart wilde verzorgen.
De uitvaart van een jonge man die met zijn vrienden in een lawine terecht kwam. Een jonge man die midden in het leven stond en zijn toekomst aan het uitstippelen was. Hij werd tenslotte bijna vader…..
En zomaar van het een op het andere moment veranderde alles.
Hij werd bedolven onder de sneeuw en hoewel zijn vrienden zo hun best hebben gedaan om hem te redden….bleek het uiteindelijk te laat. Hij stierf…..op 35 jarige leeftijd.
Het verzoek kwam om hem nog 1 keer naar Scheveningen te brengen, zodat zijn vrienden daar waar hij nu woonde, ook afscheid van hem konden nemen.
Dus natuurlijk heb ik dat gedaan.
In een strandtent waar we hem naartoe brachten, kwamen wel 60 mensen samen. Niet om alleen maar een hand te schudden, maar om het tot zichzelf te laten doordringen. Om te beseffen dat hun vriend er echt niet meer was. Om samen te rouwen, elkaar te omhelzen. Met elkaar te praten of zelfs gewoon in stilte naast elkaar over de zee uit te kijken.
Het was wonderlijk mooi. Ik kon niet omschrijven wat het precies was, maar bij het zien vd foto\’s die een afscheidsfotograaf had gemaakt besefte ik….er hing liefde in de lucht.
Deze vrienden droegen elkaar door dit moeilijke moment heen.
Zes van zijn vrienden, die het dichtst bij stonden, hadden aangegeven hem tijdens de uitvaart te willen dragen. Het liefst op hun schouders.
Voor we terug zouden gaan vanuit Scheveningen vroeg ik hen om hun vriend ook nu al te dragen naar de auto. Om hem als het ware uit zijn woonplaats en favoriete plek weg te dragen.
En zo konden ze ook vast oefenen voor de dag van de uitvaart…..spannend vonden ze het. Ik zag het aan hun gezichten. Joh, zei ik, jullie laten hem niet vallen. Dat hebben jullie letterlijk en figuurlijk nooit gedaan. Hij krijgt hooguit een vriendschappelijk duwtje tijdens het tillen. En jullie zijn vast toen hij nog leefde ook niet alleen maar voorichtig met elkaar omgegaan, toch?
De voorzichtige glimlachen werden grote grijnzen. Je zag de herinneringen, goede herinneringen, in hun ogen verschijnen. Er gingen pretlichtjes aan.
Er was even wat ontspanning voordat deze zes vrienden, 1 blok vormden en hun vriend, hun mattie, samen optilden. Op hun schouders.
Zo droegen ze hem voetje voor voetje naar de auto. Een lange weg, waarbij het leek alsof ze het ook langzaam wilden doen. Want het ging tegen hun gevoel in. Ze wilden hem niet wegbrengen. Oh, dragen wel, zoals ze dat elkaar altijd hebben gedaan. Zoals vrienden dat doen voor elkaar in moeilijke tijden.
Maar niet zo…….
Toch deden ze het. Toch konden ze het. Voor hun vriend en voor elkaar. Ze hadden het nodig om dit met elkaar te doen.
In de dagen van de melding tot aan de uitvaart raakte ik onder de indruk van deze vriendschappen. En tijdens de uitvaartdienst heb ik t ook tegen ze gezegd. Wat zijn jullie rijk. Wat was jullie vriend rijk…..rijk omdat hij ware en diepe vriendschap kende.
En ik weet zeker dat hij in zijn leven, op de moeilijke momenten, figuurlijk de schouders van deze vrienden heeft gevoeld. Dat ze hem gesteund hebben. En hij hen.
Ja, mensen kunnen teleurstellen. Maar…..
Ware vriendschap is geen illusie. Ware vriendschap is samen lachen, samen huilen en wanneer het nodig is, als het echt heel zwaar is, samen de schouders eronder zetten.
En…….je gedragen voelen.
