Nu de regels omtrent het Coronavirus aangescherpt worden, is er veel gedoe over het dringende advies om een mondkapje te dragen. En ik snap dat.

Het is niet leuk…. maar als het ook maar iemand beschermen kan, zal ik er aan mee werken.

Er gebeuren door zo\’n kapje/scherm ook leuke dingen. Want ook wij \”moesten\” deze week een kapje/gezichtsscherm op tijdens de uitvaarten. En dat was even wennen.

Zo blies mijn assistent een kaarsje uit. Althans dat wilde hij, maar het kaarsje ging niet uit. Tot hij doorkreeg dat t scherm er nog voor zat.

En ikzelf dacht snel iets lekkers in mijn mond te stoppen na een uitvaart, maar zat vervolgens met een mosterdvlek op mijn scherm . En ja daar werd hartelijk om gelachen.

De moeite die ik met het dichte mondkapje heb, is dat we elkaar niet meer zien glimlachen.

Maar……….

Zullen we uit alle negativiteit iets positiefs halen? Door het kapje moeten we elkaar meer in de ogen kijken. Even echt contact zoeken om te begrijpen wat er wordt bedoeld.

En ogen….ogen zeggen alles.

Als je iemand vraagt hoe het gaat en hij/zij zegt: Goed. Dan nemen we dat al snel aan. Maar kijk je ze in de ogen, dan zie je vaak of dit waar is.

Ogen laten het diepst van iemands ziel zien. Zorgen, verdriet, maar ook geluk en tevredenheid.

Door dat alles snel moet tegenwoordig, hebben we elkaar lang niet echt in de ogen gekeken. En nu…. nu moeten we wel.

Dus mopper niet alleen op dat wat negatief en vervelend is.

Ik daag je uit, focus je niet op t mondkapje, maar op de ogen daarboven!

Zullen we een poging doen, om de mens achter het kapje eens echt te gaan zien?

Want ogen……ogen zijn de spiegel van iemands ziel. Van iemands binnenkant. Van dat wat vaak niet gezien wordt, terwijl het mooier is dan wij denken.

Zullen we de wereld een klein beetje mooier proberen te maken?

Het is niet moeilijk….. heb gewoon oog voor elkaar. En wie weet op wie je dan nog eens een oogje krijgt