Verhalen

Handjes en kusjes op de kist

Handjes en kusjes op de kist….

Nog niet zo lang geleden overleed er een jonge oma. Ze had drie kleinkinderen tussen de 7 en 2.5 jaar.
Tijdens het eerste gesprek net na het overlijden werd al snel duidelijk dat er een kist moest komen waarop de kinderen iets konden schrijven. Ik flapte eruit dat we ook met verf de handjes van de kinderen op de kist zouden kunnen maken.
Er was ons snel duidelijk dat de kist niet lang open zou zijn. Dus organiseerde ik een middag waarbij we de kist met oma in het midden zette. En de kinderen met hun papa\’s en mama\’s en opa met verf aan de slag konden.
De kinderen waren er druk mee en na hun handen prachtig op de kist gedrukt te hebben, kwam hun neus vol verf er ook op. En toen 1 van de kleindochters een kushandje gaf naar de kist, dook ik spontaan mijn tas in.
Ik vond een rode lipenstift en niet veel later stiften de meiden hun lippen vuurrood en drukten niet 1 kus, maar wel honderd kusjes op de kist. Kusjes voor hun oma.
De dochter van de vrouw keek me aan en zei: ik zag zo tegen deze middag op, maar hoe raar het ook klinkt het is een leuke middag.
Op dat moment maakte mijn hart een sprongetje….want ook ik vond t een hele bijzondere middag. Dat was ook het doel hiervan. En Ja, het was zelfs even leuk.
Waardoor?
Niet door de verf of de stiften, maar door de onbevangenheid van de kleine kinderen. Kinderen die zich het overlijden en de uitvaart van hun oma hoogstwaarschijnlijk maar een klein beetje zullen herinneren. Maar als ze dat doen, dan zullen het mooie herinneringen zijn.
Herinneringen aan een speciaal en heel waardevol moment.
En met die herinnering zal er een glimlach op hun gezichten verschijnen…..
Geen angstig gevoel, geen nare herinnering. Maar een herinnering die gekoesterd mag en kan worden.
Een herinnering aan liefde en enthousiasme. Aan een hele bijzondere oma die genoten zou hebben van de wel honderd kusjes die zo vol overgave op haar kist werden gedrukt.
Er staat niet voor niets geschreven dat we moeten worden als een kind.
Een kind huilt al het huilen moet, lacht al het lachen wil en maakt zelfs van moeilijke momenten iets moois….

En ja ik weet het…niet iedereen houdt van een kist waarop gekleurd word. Dat hoeft ook niet. De tekening en zelfgemaakte kaart in de kist van een opa die een paar weken terug overleed, heeft net zoveel waarde….
Waarom?
Omdat het uit liefde gedaan werd op het moment dat liefde het nodig had om geuit te worden.
En of dat nu ingetogen of uitbundig is….
ik houd ervan…omdat het rechtstreeks uit het hart komt..
En een puurder hart dan dat van een kind is niet te vinden. ❤
Wat zou t mooi zijn als we allemaal een beetje meer kind zouden durven zijn…..

Handjes en kusjes op de kist

Deel dit verhaal

Lees andere verhalen