Het uitbrullen
Ik zeg het altijd. Ieder mens is uniek dus een uitvaart mag dit ook zijn.
En eerlijk is eerlijk iedere uitvaart is bijzonder, maar soms springt er eentje extra uit.
Zo was het vorige week ook.
Ik mocht de uitvaart verzorgen van een man van 55 jaar. Samen met zijn vrouw en kinderen bedachten we wat er bij hem paste en….voerden we zijn wensen uit. Want hij had opgeschreven wat hij wilde.
Een van die wensen was een witte rouwauto met daarachter zijn vrienden en kinderen op motoren.
Het stond ook op de kaart. Wanneer je in de gelegenheid bent, kom dan op de motor en sluit aan in de stoet. En daar werd gehoor aan gegeven.
Na de afscheidsdienst stuurden we alle mensen met een auto vooruit naar de begraafplaats met de vraag om daar een erehaag te vormen.
De motoren sloten aan achter de rouwauto en de witte auto waar zijn vrouw in mee reed.
Op de eerste motoren reden zijn kinderen en de vrienden sloten aan.
We hadden het niet afgesproken, maar ik liet de rouwauto langs zijn huis rijden en we stopten daar even. Terwijl we stil stonden gaven de motoren gas. Ze brulden het letterlijk uit.
Nu ben ik zelf geen echte motorfan. Maar dit moment bezorgde me kippenvel….
Het was alsof de motoren verwoorden wat er in de harten van zijn vrouw, zijn kinderen en de vrienden leefde. Het was hartverscheurend en tegelijkertijd zo persoonlijk zo intiem.
We vervolgden onze weg naar de begraafplaats. Zoals altijd liep ik ook nu het laatste stuk voor de auto.
Ook nu brulden de motoren, maar het klonk anders. Trotser, stoerder. Het klonk als…\”we komen eraan\”…naar de mensen die al bij de begraafplaats stonden. In een lange grote erehaag zoals we gevraagd hadden. Zoals de man die we gingen begraven gevraagd had en het graag wilde.
Weer had ik kippenvel en toen ik de blijde en trotse gezichten van de kinderen zag toen ze van de motor afstapten, snapte ik ze. Ze waren onder de indruk…..en…… ik ook.
Ze waren trots dat ze dit voor hun vader konden doen en gedaan hadden.
En ik…..? Ik was ook heel trots op hen. En sloot ze een beetje extra in mijn hart.
Bij het graf bleef de familie als laatste achter. Iedereen vertrok naar huis. En de zoon van de man wilde graag zelf de kist laten zakken.
Dat mocht uiteraard.
Het was een emotioneel moment voor het gezin. Maar het werd pas echt bijzonder toen de kist zakte en de motoren op de parkeerplaats precies op dat moment werden gestart en extra brulden.
Toeval? Misschien wel….
maar wat was het mooi om de glimlach op het gezicht van zijn zoon te zien toen ook hij het hoorde. We wisselden even een blik van verstandhouding. Dit was niet gepland maar precies hoe zijn vader het gewild zou hebben.
Het leek een knipoogje….iets om voor altijd te onthouden en met een glimlach op terug te kijken. Ook al was de situatie nog zo verdrietig.
Achteraf bleek dat de kinderen hadden gezorgd voor een drone in de lucht en filmende mensen in de erehaag. En dat leverde prachtig materiaal op. Waarvan ik een klein stukje wil delen.
Niet omdat ik nu vind dat iedere uitvaart groots moet, want een kleine sobere uitvaart kan net zo ontroerend zijn. Zolang het gaat op de manier die past bij degene waar afscheid genomen wordt.
En bij deze grootse man paste nu eenmaal een groots afscheid. En gelukkig mag dat tegenwoordig ook. Uniek afscheid nemen van unieke mensen.
En dat maakt mijn vak zo mooi. Daarom houd ik van mijn werk.
