Vandaag is het het einde van het kerkelijk jaar en worden in de kerken de namen genoemd van de mensen die dit jaar zijn overleden.

Los van het kerkelijke staan ook wij in de maand november altijd stil bij de mensen wiens uitvaart we dit jaar hebben mogen verzorgen.

We nodigen de nabestaanden uit en houden dan een aantal bijzondere avonden waarin ook de naam van iedere overleden geliefde wordt genoemd.

Dit jaar kan dat niet, dus hebben we een pakketje verstuurd met vergeetmijnietjes en een kaarsje. Maar nog veel belangrijker…. we hebben nog 1 keer hun naam en overlijdensdatum genoemd. Weliswaar op papier… maar ze zijn door ons getypt, afgedrukt, gevouwen en ingepakt.

Bij ieder van hen hebben wij wel een herinnering. Iets van de dagen na hun overlijden… en soms ook van ervoor, omdat het steeds vaker voorkomt dat mensen die ziek zijn, hun eigen uitvaart willen bespreken.

Maar we herinneren ons van allemaal wel iets. Hoeveel meer moeten hun geliefden dat dan wel niet hebben? Mooie, dierbare herinneringen die prachtig zijn om te mogen hebben, maar ook het gemis dat daardoor zo voelbaar is. Zeker nu het kouder en sneller donker wordt….

De namen en leeftijden gleden door onze

handen en onze gedachten…..

Van overleden in moeders buik tot de gezegende leeftijd van 98 jaar oud.

Vaak veel te jong en bijna altijd voor hun nabestaanden veel en veel te vroeg. Want nee, je kan je kind niet missen. En een klein kind hoort niet zonder vader of moeder….

Maar je wilt ook je partner niet missen, of je nu net samen bent of al ruim 65 jaar. En afscheid nemen van je ouders, zelfs als ze ruim in de 90 zijn, is intens moeilijk.

En vandaag is voor de meesten van hen een dag als alle anderen. Een dag waarop ze diegene missen van wie ze zo houden. Een dag waarop die naam in hun gedachten klinkt.

Maar vandaag…. vandaag klinken ze hardop…

Omdat ze niet vergeten zijn en ook niet vergeten zullen worden.