Kusjes naar de hemel

Ik zoek altijd naar manieren om kinderen te helpen hun verdriet een plekje te geven. Om ze te betrekken bij het afscheid. Maar wel op een manier die ervoor zorgt dat het niet eng is, maar er juist een mooie herinnering wordt gemaakt. Een manier die ze begrijpen.

Wat ik regelmatig doe is hen een bellenblaas geven. Ik vraag ze dan of ze degene die is overleden wel eens een kusje gaven.
En leg uit dat dit nu niet meer kan. Maar dat er nog wel een manier is om een kusje naar de hemel te sturen. Door eerst in de lucht te kussen en dan direct een bel te blazen. Die gaat dan omhoog en als deze uit elkaar spat is t een kusje die omhoog vliegt.

Kinderen zijn hier heel druk mee en doen enorm hun best om veel kusjes te blazen. Bijvoorbeeld tijdens het dalen van de kist.
Bijkomend voordeel hiervan is dat ze niet echt letten op de volwassenen die juist tijdens het dalen van de kist heel emotioneel kunnen zijn.
En zo worden ze niet extra verdrietig omdat ze de emoties van de volwassenen zien.

Het staat ook heel mooi. Die tere en veelkleurige bellen die door de wind mee worden gevoerd.

De laatste tijd heb ik meerdere keren de uitvaart van een (stilgeboren of paar dagen/weken oude) baby mogen verzorgen. Samen met de ouders zoek ik dan die manier van afscheid nemen, die ook echt bij hen past.
En ook hier gebruik ik vaker de bellenblazen.

Gisteren ging ik met ongeveer 50 volwassen mensen naar de begraafplaats. Er waren geen kleine kinderen bij, behalve het kleine jongentje dat 3 dagen na zijn geboorte overleden was.

Het was een donkere dag. Er vielen wat druppels uit de lucht en het dreigde hard te gaan regenen…. na een mooi gedicht van zijn oma en een hardverscheurdende maar prachtige afscheidsbrief van zijn ouders hebben we het mandje met zijn lichaam in het grafje gezet.

Niemand wist echt iets te zeggen of iets te doen. Dus deelde ik 50 bellenblazen uit en vertelde ik hen van de kusjes naar de hemel.
Ik zette een liedje op waarin gezongen werd:

Ik blaas nu heel veel belletjes
Ze vliegen naar omhoog
Ze hebben alle kleuren
Net zoals de regenboog.

En als ze uit elkaar gaan spatten
Dan zijn het speciaal voor jou
Mijn 100.000 kusjes die je zeggen
Dat ik van je hou!

En iedereen draaide zijn of haar bellenblaas open. Grote mannen met tranen in hun ogen bliezen bellen zoveel ze konden. Lieve vriendinnen met tranen over hun wangen bliezen maar door en keken naar de vader en moeder die tussen duizenden belletjes stonden aan het grafje van hun zoontje. En door tranen heen kwamen glimlachen. Bij hen en bij hun bellenblazende dierbaren.

En de regenwolken…..?
Bijna ongelooflijk maar waar…
Schuin boven ons, boven het grafje, midden in ons zicht weken de wolken en kwam er licht door. Helder licht. Zolang het liedje klonk en de bellen werden geblazen.
Alsof er ruimte werd gemaakt om alle kusjes naar boven te laten komen.
En ik….?
Ik was stil…..en enorm verwonderd.

En terwijl ik achter de mensen stond blies ik een handkusje naar boven. Naar het kleine jongentje, maar ook naar de vele lieve kindjes wiens uitvaart ik heb mogen verzorgen.
En eentje naar mijn eigen kleine mannetje die ook al jaren in de hemel is.
Na de begrafenis reden we weg van het kerkhof. De wolken waren weer donker en de regen kwam met bakken uit de hemel.
En ik…? Ik dankte voor de knipoog uit de hemel.
Kusjes komen aan…..