Lieve meneer in de gele sportauto

Lieve meneer in de gele sportauto, wat een mooie auto rijd jij. Ik kan me voorstellen dat je er hard voor gespaard hebt en je ook trots bent als je zoveel pk\’s door de straat heen jaagt. Dat het \’vroem\” geluid je laat glimmen van plezier en je het heerlijk vindt om soms even extra gas te geven, zodat mensen je voorbij zien rijden. Al helpt de gele kleur daar ook prima aan mee hoor.
Ik zag je dan ook aankomen door de straat bij het uitvaarthuis waarvan ik net vertrokken was met een familie. Het was net donker, maar ik zag je en hoorde je.

Jij hebt mij misschien niet gehoord, maar je hebt me vast wel gezien. Ik liep voor een hele mooie grote witte auto. In zo\’n auto vervoeren we iemand die is overleden. Dit keer een hele lieve moeder en een oma van de familie die achter ons de weg op draaide in hun eigen auto\’s. Toch waren ze goed herkenbaar als rouwstoet, want ze hadden een rouwvlag aan hun autoraam bevestigd, zodat duidelijk was dat zij achter de rouwauto aan kwamen. Ik liep voor de auto uit. Uit respect. Dus inderdaad, we reden niet hard en het duurde even voor we de weg helemaal opdraaiden.

Ik zag je aan komen rijden en afremmen en ik dacht nog: \”Wat netjes, wat fijn, dat hij even stopt en respect toont voor deze mevrouw en haar familie, zonder dat hij haar kent. Dat hij zijn auto even aan de kant zet en wacht tot wij als stoet voorbij zijn\”.
Maar tot mijn verbazing liet je 1 auto volgen en gaf je vervolgens met brullende motor gas en kwam je dwars door de stoet heen.
Misschien was je te laat voor de sportschool, of had je een lange werkdag gehad en wilde je thuis aan tafel schuiven…? Misschien heb je er niet helemaal over nagedacht, maar de mensen wiens stoet jij verstoorde waren op weg naar het crematorium om daar definitief afscheid te nemen van hun moeder en oma. Ze zagen er als een berg tegenop en waren enorm verdrietig omdat de kist inmiddels gesloten was en zij beseften dat zij nooit meer 1 blik op haar konden werpen of even bij haar konden zijn.

Natuurlijk is je auto mooi, natuurlijk kan je haast hebben gehad. Maar alles wat deze mensen hadden gewild was dat ze respectvol afscheid konden nemen. En voor hen heb ik me dan ook ingehouden, want het liefst had ik een grote steen door je achterruit gegooid of een flinke kras op je mooie gele auto getrokken. Misschien dat dat je aandacht had getrokken. Misschien dat je dan boos was geweest of pijn had gevoeld. Ontredderd over wat je was overkomen… En ook al was het maar een auto, misschien had je dan een fractie begrepen van het gevoel waar de mensen die jij ze lomp verstoorde, in hun auto zaten.
Maar lieve meneer in de gele auto. Ik heb het niet gedaan. Want ik weet dat ik er niets mee opschiet. En toch houd je me al een paar dagen bezig…

Besef ik dat bestuurders zoals jij, vast ook je kinderen niet leren dat ze even kunnen stoppen op de fiets of later met de auto. Dat ze even, al is het maar heel kort, meeleven met het verdriet wat voorbij hen komt. Simpelweg omdat het van respect voor een ander getuigd.

Dus lieve meneer, ik hoop je via deze weg te bereiken. En ik hoop dat heel veel mensen jou als voorbeeld zien. Nee, niet om net als jij lomp en vol gas een rouwstoet te verstoren, maar dat ze door jou gaan beseffen, dat ze soms misschien ook te veel opgaan in hun eigen rompslomp in het verkeer. Dat zij ook wel eens vergeten te stoppen voor een rouwstoet. Maar dat ze door jouw gedrag beseffen, dat zij het de volgende keer liever anders doen.

Want lieve meneer dat zou ik geweldig vinden. Dat zou betekenen dat we af en toe, al is het maar heel kort, even meeleven met de mensen die rouwen. Dat we weer om elkaar gaan denken en dat er respect komt in het verkeer, maar vooral voor de ander.
lieve groet,
Simone Beijer
(je weet wel, die uitvaartonderneemster die met hele grote ogen jou nakeek, toen je wegbrulde……)