Verhalen

Met hart en handen

Met hart en handen…..
Op mijn kantoor hangt nog steeds de foto van de ineengeslagen handen van ons team. Deze kreeg ik in oktober bij de opening van ons nieuwe kantoor. Ik schreef er toen ook iets over hier. Ook staat mijn hand in 3D op de kast achter mijn bureau. Een open hand…. een hand die ingezet kan en wil worden, die wil dragen, troosten en verzorgen.
De foto en de hand staan symbool voor wie ik ben, wie wij als team zijn en vooral voor hoe we willen werken.
Werken met hart en handen. Het klinkt idealistisch….en dat is het misschien ook wel. Want eerlijk is eerlijk… het lukt niet altijd. Soms komt mijn hoofd er namelijk tussen. En dan heb ook ik vragen…. Hoe dan? Waarom dan? Wat kan ik hier nu nog op zeggen?
Of ben ik gewoon echt boos. Boos op wat er is gebeurd, boos op het verdriet wat ik zie.
En dan overheerst de machteloosheid,… ook in mij. Dan ballen mijn vuisten zich en is er weinig te zien van de open hand op mijn kast.
Vorige week was zo\’n week en terwijl mijn hoofd zo vol was en mijn hart overliep, voelde ik met mijn handen hoe het leven weg was uit een heel jong lichaam.
En dat was zwaar…. voor mij en mijn team. Aan ieder van hen zag ik dat ze hetzelfde voelden en met dezelfde bewogenheid werkten.
En dat….. dat zorgde ervoor dat mijn hart het uiteindelijk weer overnam van mijn hoofd.
Ik zag de foto en de handen weer voor me.
We deden het samen… ik, mijn team en onze werkgever…..
Ik heb geen antwoorden op waarom vragen. Ik heb soms geen vermogen om dingen te snappen, maar ik kies ervoor om wel te blijven vertrouwen. Vertrouwen op het feit dat ik echt geloof dat ik bestemd ben voor dit werk en dit met mijn hart wil blijven doen.
Dus klonk deze week, door de chaos in mijn hoofd heen, een lied wat mij ooit zo in mijn hart geraakt heeft.
\’Hier ben ik met hart en handen,
Om wie alleen zijn te omarmen\’
En door mijn tranen heen, voelde ik dat mijn gebalde vuisten zich ontspanden… en zich weer openden… om eerst rust te ontvangen en….. om dan weer opnieuw te helpen dragen, troosten en verzorgen.
Simpelweg omdat ik niet anders kan en wil.

Deel dit verhaal

Lees andere verhalen