Verhalen

Net als kinderen

Net als kinderen……
Twee weken terug schreef ik, zoals ik zo vaak doe, een collumn op deze pagina. De reden dat ik dit vaak doe is omdat ik juist ook wil dat het werk wat ik doe en het taboe wat er soms op rust, anders bekeken kan en mag worden, zonder angst, misschien wel….
Maar nu was ik boos, boos op wat een burgemeester toeliet, terwijl zoveel nog niet kan voor ons welzijn (daar ga ik nog wel vanuit). En ik deelde mijn gevoel zoals ik dat eigenlijk altijd doe. Dit keer werd mijn verhaal meer dan 28000 keer gedeeld en bleven er commentaren komen. De meesten positief, maar er waren n
ook tegens, wat natuurlijk mag….. maar het werd op veel vlakken een discussie over racisme. En ik ben enorm geschrokken hoe hatelijk mensen, van welke huidskleur dan ook, elkaar commentaar gaven, zonder de ander te kennen. Ze reageerden niet op mijn stuk, maar op elkaars mening en dat werd steeds erger.
Ook ik werd zelfs letterlijk veroordeeld en beoordeelde door een recensie op deze facebookpagina te schrijven waarin ik niet aanbevolen wordt omdat ik racistisch zou zijn….\"😳\" (maar gelukkig weet ik wel beter).
Een mevrouw belde mij op, ging de discussie met me aan…en dat waardeer ik, maar in haar pijn, in haar boosheid luisterde ze denk ik niet echt naar wat ik haar wilde uitleggen. En toen ik iets zei over kinderen die geen afscheid konden nemen, zei ze: \”ja en? Er gaat iedere dag wel een kind dood, maar…..\”..om vervolgens door te gaan om te proberen haar gelijk te halen over mijn racistische karakter.
Ik heb het gesprek beeindigd en gedacht, laat het los Simone. Ik weet namelijk zeker dat ze het nooit zo heeft bedoeld.
Maar het vreet al 2 weken aan me. Niet alleen haar zeer onnadenkende en kwetsende opmerking, maar dat wij allemaal, niemand uitgezonderd, soms ons gelijk willen halen en dan dingen zeggen die niet kunnen.
Ook ik….en dat wil ik eigenlijk helemaal niet.
Ik wil in vrede leven.
En ik weet, als ik dingen opschrijf, schrijf ik het van me af. Moet ik er namelijk woorden aangeven en over nadenken… vandaar dat ik het volgende met jullie wil delen.
Een wijs boek, waar ik graag en vaak in lees zegt: we moeten worden als een kind.
En op kinderen ben ik stapelgek. Dat is denk ik ook 1 van de redenen dat ik ze, wanneer zij te maken hebben met een overlijden, zo ontzettend graag begeleidt. Dan vertel ik vol overtuiging dat degene die is overleden eigenlijk verhuisd is en we het oude huisje gaan opruimen door het te begraven of te cremeren. Geef is ze een troostknuffel en geniet ik als er dan 1 oprecht vraagt: \”Mag er ook 1 voor opa, want die mist oma zo….\”
Kinderen zijn oprecht. Ze vragen alles, ze huilen en soms is dat hard en lang. Ze zijn ook weleens boos of ondeugend, maar wat ze gemeen hebben, is dat ze na zo\’n emotie de draad weer oppakken, hun tranen drogen en als het nodig is, sorry zeggen, je een knuffel of kus geven en vergeten wat er negatief is gezegd.
En… kinderen denken niet na over geschiedenis, maar over de toekomst. Ze verzinnen soms prachtige oplossingen voor hun gelukkig nog kleine problemen maar……..misschien wel het allerbelangrijkst. Ze ontplooien zich en groeien het beste op maar 1 ding: LIEFDE!
En misschien is dat wel wat wij volwassen facebookers en de rest van Nederland van welk ras, welke cultuur en welke kleur dan ook, moeten gaan doen…. proberen elkaar te respecteren, naar elkaar te luisteren, en als dat niet lukt omdat we even te verhit zijn, sorry zeggen. En vooral wat vaker te zeggen dat we elkaar waarderen en van elkaar houden…
Ik zal beginnen…nooit is het mijn bedoeling om iemand opzettelijk te kwetsen als ik iets schrijf en als iemand dat wel zo voelt… sorry.
Zullen we elkaar de ruimte geven….door huidskleuren heen kijken, recht naar het hart van de ander? Want die heeft bij ieder mens dezelfde kleur.
En zullen we dan positief op elkaar gaan reageren en opnieuw liefde gaan uitdelen? Want daar ontplooien we ons het beste op……net als kinderen

Deel dit verhaal

Lees andere verhalen