Beste mevrouw Dijkstra,

U was vorige week veel in het nieuws, omdat u wilt dat de bedenktermijn voor vrouwen die abortus willen moet verdwijnen.

En al dagen ben ik met u bezig…

Nou ja, met u…? Nee, met dit plan.

Allereerst waardeer ik uw bevlogenheid als het gaat om, in uw ogen, mensenrechten. Zo heeft u gestreden voor de donorwet, wat ik toejuich en ik zag uw emotie toen die wet werd aangenomen. U vecht voor een respectvol levenseinde voor mensen die dit echt willen en u vecht voor het recht voor vrouwen om \”baas in eigen buik\” te zijn.

Mag ik u wat over mezelf vertellen?

Ik hoorde ruim 20 jaar terug dat ik na bijna 22 weken zwangerschap moest gaan bevallen, omdat het kindje in mijn buik was overleden. Ik was 25 jaar en al moeder van een dochtertje van 1.5 jaar oud. En ik kende de plaatjes van hoe een baby groeit in een buik.

Maar het kindje in mijn buik was na ruim 16 weken gestopt met groeien. En toch riep ik verschrikt tegen de gynecoloog;\”Bevallen?!! Niets ervan, haal het er maar uit.\” Waarop hij klinisch zei: \” Dat kan, maar dan moet ik het in stukjes knippen…..\”.

Ik moest dus bevallen en dacht:\” Wat ga ik zien? Een veredeld stuk blinde darm?\”

Ik had geen idee. Zou er iets aan mankeren? Zo klein kan het toch nog niet echt een kindje zijn? enzovoort….

Maar 48 uur later beviel ik van een kindje.

19 centimeter lang en hij woog iets meer dan een ons.

Het had maar 16 weken gegroeid en 21 weken en 5 dagen in mij geleefd!

Ik kreeg een kindje met 10 vingertjes, 10 teentjes, een open oogje, kleine oortjes, een neusje en mondje waarin zelfs de verpleegkundige mijn oudste dochtertje herkende…en….een ieniemini balzakje en piemeltje…. ik kreeg een zoon! Stan.

En wat was ik trots en verwonderd….was dit in die korte tijd al zover gevorderd, zover gegroeid in mij?

Vanaf dat moment tot op de dag van vandaag heb ik geen zwangere buik meer kunnen zien, zonder te glimlachen om wat daar al in zit…zo compleet, zo af, zo klaar, het hoeft alleen nog maar te groeien. Alles zit er al op en aan vanaf week 12!!!!

Nu ruim 20 jaar later ben ik uitvaartonderneemster. En terwijl u bij Jinek was, zat ik bij ouders van een jongentje dat met 22 weken dood was geboren.

En bijna een half jaar geleden bij een klein meisje van ook 22 weken. Opnieuw was ik verwonderd, maar ook zo verbaasd over hoe compleet deze kindjes waren. En daarnaast….hoe gewenst….

Ik zou u het liefst alle foto\’s willen laten zien. En ook aan de vrouwen die een abortus overwegen en 5 dagen bedenktijd hebben.

Niet om ze te veroordelen, want de keuze kan niet makkelijk zijn, maar misschien wel om ze bewust te maken van hoever het leven in hen al is gevorderd, hoe mooi datgene is wat ze bij zich dragen en….dat het leeft!!!!!!

Helaas zag ik in mijn werk en in mijn eigen leven, deze prachtige kindjes pas toen ze overleden waren…. deze moeders en ook ik, hadden geen keuze…. en bevielen van een minimensje…maar wel een compleet mensje.

U vecht voor de rechten van een mensenleven…. wat zou ik graag zien, dat u met mij en hopelijk vele anderen gaat beseffen dat leven niet spontaan ontstaat bij 24 weken, maar ruim ervoor.

Ik was 25 en al moeder en toch was ik meer dan verwonderd en verbaasd wat er in mij was gegroeid.

Dus als moeders dit leven willen afbreken, nogmaals dan veroordeel ik ze niet, want wat kunnen ze voor dilemma\’s komen te staan…., maar mogen ze dan alsjeblieft, na de eerste voorlichting, een paar dagen bedenktijd hebben? Daar doen we ze geen tekort mee, daarmee gunnen we ze juist iets.

Voor zichzelf, maar ook voor het leven wat ze bij zich dragen. Dat zou ieder leven recht doen…. vanaf dat het ontstaat.