Verhalen

Ontladen en opladen

Ontladen en opladen…. Zomer 2019

Ook ik en mijn gezin hebben in de winter een vakantie uitgezocht, net als vele anderen. Waar zijn jullie geweest of waar ga je nog naar toe? Heb je een beetje bij kunnen tanken? Is het een vakantie om nooit meer te vergeten? Ben je weer opgeladen? Vragen die we elkaar na de vakantie vaak stellen. Ook ik.

Deze zomervakantie liep anders. Voor mij, maar ook voor een aantal andere gezinnen. Zo kregen ik en mijn team, de moeilijke taak, om het gezin bij te staan waarvan een vader en een dochtertje omkwamen tijdens een auto ongeluk in Duitsland. En terwijl we hier mee bezig waren ook de melding van een jonge vader die verdronken was in Italië. We stelden onze eigen vakantie vanzelfsprekend uit en probeerden er voor beide gezinnen en families te zijn. Eerlijk…..? Terwijl we druk bezig waren, ging het wel. \”En door….. \”, zeiden we in ons team tegen elkaar als we een naar moment met elkaar deelden en de tranen uit onze ogen veegden. \”We zijn er tenslotte voor de ander,\” Maar ik merkte wel dat we op raakten. Dat je liefde kan geven en delen, maar dat er ook even een bodem in zicht kan komen.

Die bodem raak je pas als de drukte voorbij is. Even doet dan alles lichamelijk zeer, totdat……? Totdat je toegeeft dat het je vol in je hart heeft geraakt. Totdat je huilt tot je tranen op zijn. Totdat je al je vragen en boosheid, onbegrip en machteloosheid (in gebed) uit. Totdat je uitspreekt dat je eigenlijk een beetje bang bent om zelf op vakantie te gaan, omdat je weer beseft hoe snel alles anders kan zijn… En al dat toegeven, huilen, uiten en uitspreken zorgde ervoor dat ik ontlaadde. Is dat raar? Nee, het is zelfs nodig….besefte ik toen ik \’t bijgaande plaatje zag. Want ja, ik wil graag weer opladen. Weer vol zijn om te kunnen delen, maar als er zoveel negatieve spanning in de batterij zit, kan hij niet laden. Vol is tenslotte vol. Maar de vraag is waarmee?

Dus door het ontladen ontstaat er ruimte. Ja, je voelt dan even hoe leeg je bent, maar opladen lukt dan ook veel beter.
We zijn toch nog even een weekje weg. En halverwege deze week merk ik dat mijn batterij weer oplaadt. Dat ik weer energie krijg en besef dat ik er over een paar dagen weer tegen kan. Net als mijn man en dochters, die ook aan opladen toe waren.
Want hoe naar de situatie in de gezinnen waar ik mocht helpen ook is, ik moet en wil genieten van mijn eigen gezin. Ik wil gelukkig zijn en koesteren wat ik heb, want alleen dan heb ik genoeg kracht in mijn batterij om weer te gaan delen.
Opladen kan door een vakantie, maar ook door een uurtje sporten, een kopje thee drinken met vriendinnen, een wandeling met de hond, een goed gesprek of momentje met je kids, of wat dan ook, waardoor stress vermindert.
Ieder mens moet net als onze telefoon, dagelijks aan de stekker. En af en toe even helemaal ontladen en opnieuw vullen.
Want dan zijn we het meest bruikbaar.

Ik wens je veel, al zijn het maar kleine, mooie en bijzondere oplaadmomenten toe.
Want als we allemaal zo vol energie en liefde zitten, dat we er iets van kunnen delen, maken we de donkere momenten in het leven van een ander een heel kein beetje lichter.

Deel dit verhaal

Lees andere verhalen