Ze keek me met tranen in haar ogen aan, de oude dame die na meer dan 58 jaar huwelijk afscheid had moeten nemen van haar echtgenoot.

“Ik weet niet of ik het kan?”, antwoordde ze op mijn vraag of ze wilde helpen met haar man voor het laatst helemaal verzorgen.

En ik zei: “Wij beginnen gewoon en als u wilt helpen, dan geeft u dat aan”.

En zo begonnen we. Ze kwam dichterbij en waste zelf zijn gezicht en scheerde zijn baard. Ze trok hem lekkere warme sokken aan, want hij had een hekel aan koude voeten en toen we klaar waren, stond ze naast zijn bed en hield zijn hand vast. De hand waar de trouwring nog om zijn vinger zat. Ze aaide over zijn hand en ik vroeg: “Wilt u zelf de ring afdoen, u heeft hem denk ik 58 jaar geleden ook bij hem omgedaan?” Ze keek me aan, zuchtte diep en knikte toen. Ze boog zich voorover en ik was stil getuige bij een verschrikkelijk bijzonder moment. Het moment dat het avontuur dat 58 jaar had geduurd stopte, met net zoveel liefde als dat ze er aan was begonnen.

Op momenten al deze ben ik zo dankbaar voor het werk wat ik samen met mijn team mag doen. Ja, ik ben getuige van verdriet. Maar oh, wat maken wij ook mooie en bijzondere momenten mee. Momenten die we nooit vergeten….

En juist hierom betrekken we de nabestaanden in alles wat we doen. Wij dragen ideeën aan en helpen waar het kan, want afscheid nemen mag en kan bij ons zoals je het zelf wilt en zoals het bij je past, omdat je zelf uniek bent en degene waarvan je afscheid neemt ook.