Rechtopmens

Gisteravond was ik naar een voorstelling van Matthijn Buwalda met de titel Rechtopmens. Met prachtige liedjes waarbij de bemoediging eigenlijk zat in de oproep om rechtop te leven en je niet te verschuilen. Laat je maar zien. Zelfs, of moet ik zeggen juist met al je onvolmaaktheden.

En geloof me, die heb ik meer dan voldoende. Dat weet ik zelf maar al te goed. Toch probeer ik rechtop te leven. Maar vaak zonder mijn twijfels, mijn worstelingen te benoemen aan anderen. Ik probeer rechtop te staan zodat anderen op me kunnen leunen. Dat is mijn werk. Zoiets van: houd je maar stevig vast aan mij, ik help je tot je het weer zelf kan. En gelukkig lukt dat ook meestal. Maar soms…..heel soms….ben ik even geen rechtopmens. Laat ik mijn schouders hangen en zak ik als het ware even door mijn knieen.

Deze week was zo\’n week. En die zette me aan het denken. Ik zeg vaak tegen mensen aan een graf dat liefde niet dood kan. En daar sta ik volledig achter. Maar dan spreek ik over liefde die bemoedigd, die opbouwt en het mooie in je ziet. Niet de liefde die beschadigd, want helaas is die er ook. Of dat echte liefde is weet ik niet. Ik denk t niet, want liefde accepteert het hele pakket, de voors en tegens. Maar het komt regelmatig voor dat onder de naam liefde mensen beschadigd raken. Door mensen die misschien zelf ooit ook geraakt zijn, terwijl dat liefde werd genoemd.

Het gebeurt dus niet altijd expres. En vaak is het goed om te vergeven en opnieuw te beginnen. Maar wat als het een vicieuze cirkel is, waar wat er gebeurd is, zichzelf steeds herhaalt? Je kan naast opnieuw vergeven, dan volgens mij 3 dingen doen…
Ermee leven zelfs als dat pijn doet, afstand nemen omdat het te veel pijn doet of een muur optrekken zodat anderen je dan nooit pijn meer kunnen doen. Wat is juist….? Misschien wel geen van drieën, maar uiteindelijk kies je dat, wat je weer rechtop laat staan, zodat je, beschadigd en al, door kan met leven.

Wat gebeurt er als de bewuste persoon in je leven overlijdt? Daar kwam ik deze week achter… Met het begraven van die persoon gebeurt er heel veel. Er is verdriet…verdriet over de situatie, over dat wat er niet was, maar je wel had gewild. Je verlangen dat het ooit anders wordt, wordt begraven. Maar samen met de pijn en de angst voor nieuwe pijn. En als je het kan….
Als je het durft…..samen met het eerste stukje van de muur die je opgetrokken hebt, zodat er ruimte komt om volledig lief te hebben en weer vertrouwen te krijgen, in jezelf, in het leven en in de Liefde!!

Deze week ging ik even door de knieën, maar het blijft voor mij de beste plaats om opnieuw en opnieuw te beseffen, dat ik ondanks mijn onvolkomenheden, onvoorwaardelijk geliefd ben en het waard ben om van gehouden te worden. En met dat besef kom ik overeind. Zodat ik kan doen waar ik voor gemaakt ben.
Rechtop leven en anderen helpen rechtop te blijven.