Samen

Vorige week vierden we de opening van ons kantoor, waar we ook ruimte hebben om bezoek te ontvangen. Een eigen plek, die warmte uitstraalt en waar een bezoeker zich op zijn/haar gemak voelt. Alles omtrent een uitvaart is immers al spannend genoeg.

Tijdens de opening kreeg ik van mijn medewerkers een prachtig cadeau. Ik wist wel dat er iets kwam, want laatst moest ik mijn hand in een soort hars steken en laten uitharden. Zo ontstond er een mal, maar wat het werd mocht ik niet weten. Ik kreeg van hen die hand, mijn eigen hand, in een zilverkleurig beeld. Een open hand, die geeft en ontvangt. Daarbij kreeg ik een prachtige grote foto van die hand, maar omringd door een cirkel van de handen van mijn team die elkaar allemaal vast houden. Precies zoals we werken en zoals ik zo graag wil dat we zijn. Allemaal samen aan het werk, wetend dat we juist in dit moeilijke werk op elkaar kunnen leunen.

En zo wil ik ook dat we voor families zorgen, die een dierbare verliezen. Hen bij de hand nemen, ze veiligheid bieden en niemand uitsluiten.Ik was enorm onder de indruk van het symbool achter de hand, maar vooral van die mooie foto. En…
Van het bijzondere gedicht dat erbij zat:

De hand die met aandacht wast.
De hand die met zorg aankleedt.
De hand die met liefde kamt.
De hand die met tact aanraakt.
De hand die met het hart troost.
Geen mens kan leven
zonder die hand,
die teder is,
die behoedt,
die beschermt
en bemoediging uitstraalt.
Tot het einde toe
verlangt de mens naar die hand,
totdat er die andere Hand is,
die alle wonden geneest,
die alle pijn heelt,
die alle tranen wist.
Tot die tijd
kunnen onze handen
een voorproef zijn van die handen,
en handen en voeten geven
aan de liefde
die onmisbaar is.

Oh, ben ik blij dat wij die handen mogen en kunnen zijn. En ik hoop dat we dat allemaal samen ook nog heel lang mogen blijven doen. Het beeld van de hand staat op de kast achter mijn bureau, maar die hele speciale foto heeft een prominentere plek op kantoor gekregen. Zodat iedere keer wanneer ik of een ander binnenkomt we herinnert worden aan wat onze handen mogen doen.