Anderhalve meter afstand. We snappen allemaal dat het voor ons eigen bestwil is, ook ik. En ik doe juist ook in mijn werk als uitvaartondernemer enorm mijn best om de regels op te volgen. Ook als dat lijnrecht tegen mijn gevoel ingaat.

Vorige week begeleidde ik de vader, moeder en grote zus van een kleine jongen van 9 jaar oud. Doordat hij al heel lang ziek was geweest, waren er de afgelopen tijd weinig mensen bij hen thuis geweest en toch…. toch hielden we zo goed mogelijk afstand. Want dat is het beleid, niet alleen ter bescherming van mezelf, maar juist ook voor hen, omdat ik, ook al is het met afstand, met heel veel mensen in aanraking kom. En niemand ziek wil maken.

Maar afgelopen zaterdag kon ik het even niet meer. Liep ik tegen mijn grens aan. Eerst al doordat we met 30 personen het kerkhof betraden en ik in mijn ooghoek, de beste vriendjes van de lieve kleine jongen en hun ouders hartverscheurend zal huilen. Ik keek de beheerder van de begraafplaats aan en zei met tranen in mijn ogen: het zijn de beste vriendjes. De beheerder keek en zei kort: meenemen dan. Goed of fout? Zeg het maar…. iets wat zo goed voelt, kan toch niet fout zijn? Voor mij tenminste niet. Grenzen zijn goed, maar waar ligt in deze tijd de grens….? wanneer is een arm om iemand heen belangrijker dan anderhalve meter afstand?

Voor mij bij het lieve zusje wat in het gras zat, met haar hond dichtbij. Teruggekropen in haar schulp. Niet dicht aan het graf bij papa en mama, maar vol verdriet. Ik kon niet anders, ik ging door mijn knieen en overbrugde de afstand tussen ons. Sloeg een arm om haar heen en deed dat waarom ik ooit aan dit beroep begon. Ik liet iemand op mij leunen en was een troost, zoals ik dat altijd wil zijn.

Toen we later bij het graf wegliepen, ik en t meisje, bleven haar ouders even achter. En keek ik naar… en hoorde ik…..de nachtmerrie van iedere ouder zich voltrekken. Afscheid nemen van een kind. En toen zij zich daarna bij mij voegden heb ik gedaan wat ik moest doen….ik kwam anderhalve meter naar voren en heb ze vastgehouden en even hun verdriet gedeeld.

Ik ben er niet trots op dat ik de regels overtreden heb. Of…ze wat heb opgerekt. Ik wil het zo graag goed doen.

Maar mensen, ik werk in de uitvaartZORG. Ik heb een zorg beroep, ik zorg voor mensen met een intens groot verdriet.

En soms…..heel soms…

kan ik het met die afstand niet!