Verhalen

Zwaar werk?

Ik wist waar ik aan begon toen ik ongeveer anderhalf jaar geleden startte als uitvaartondernemer. Dag en nacht bereikbaar betekent soms een nachtje weinig slapen. En tillen of lang staan kan fysiek ook zwaar zijn. Maar dat is echt niet erg. Dat hoort erbij. Dat weet je als je aan dit werk begint.  Wanneer mensen vroegen of het werk niet zwaar is, reageerde ik meestal ook ontkennend; Nee, ik mag en kan werkelijk iets doen, iets betekenen voor mensen die heel verdrietig zijn en dat geeft energie, antwoordde ik dan meestal. En………dat is ook echt zo.

Vorige week keek een mevrouw me aan en zei: Jij doet zwaar werk. Het was geen vraag, maar een conclusie. Ik wilde mijn standaard antwoord geven….het valt mee, het is heel dankbaar werk….. ze keek me doordringend aan en zei nog eens: maar t is ook zwaar! Deze lieve mevrouw keek even dwars door mij heen. En ik slikte snel de brok in mijn keel weg. Ze had gelijk…… ik sta bijna wekelijks en soms zelfs meerdere keren per week aan een graf of in een crematorium….. En iedere persoon waarvan ik de uitvaart verzorg, heeft een gezin, een familie, kinderen, kleinkinderen en vrienden. Al deze mensen hebben verdriet. En door hen de zorg uit handen te nemen, met ze mee te denken en ze soms ook letterlijk even te omhelzen, probeer ik ze te troosten en help ik ze door de eerste dagen van rouw heen. Probeer ik dat straaltje licht te zijn, dat door het donkere wolkendek heen breekt.

Maar af en toe wil ik met mijn hoofd onder de dekens even de wereld buitensluiten….even dom meezingen met een liedje op de radio of even heel hard lachen om een flauwe grap.
Omdat het verdriet van anderen soms ook even heel veel is. Heel confronterend is. En me soms angstig maakt, omdat ik simpelweg zoveel verdriet zie dat ik hoop dat ik dat nooit hoef mee te maken.

Maar waarom doe ik dit werk dan? Is het wel het juiste beroep voor mij?

Vorige week zei een lieve man die ik bijna anderhalf jaar terug tijdens mijn eerste uitvaart heb leren kennen: Jij bent hiervoor geboren…voor gemaakt. En ik denk dat dat het ook is. Het is niet zomaar een beroep. Zomaar een manier om geld te verdienen of succesvol te worden. Het is alsof ik er letterlijk toe geroepen ben. En ja, soms moet ik even diep ademhalen om niet mee te huilen met iemand. Ja, soms rijd ik naar huis en loopt er een traan over mijn wang. En heel heel soms schop ik ergens tegenaan en huil ik me helemaal leeg. Dus zwaar werk…..ja…okee…dat wel. Maar nooit te zwaar…. Want naast verdriet, zie ik de meest mooie voorbeelden van liefde. Hoor ik de meest mooie herinneringen, zie ik mensen steun zoeken bij elkaar, elkaar helpen. Zie ik een glimlach op t gezicht van een kind als ik ze een klein cadeautje geef omdat ze verdrietig zijn. Zie ik zussen en broers elkaar omhelzen, kinderen hun vader of moeder ondersteunen en vrienden volschieten als ze elkaar een stoere schouderklop geven.

Ik zie pure mensen, zonder masker… Mensen die elkaar steunen, elkaar helpen en er ook voor elkaar willen zijn… Ja, ik wil een straaltje licht in het donker zijn, maar ik zie ook juiste anderen elkaars donker doorbreken.  Ik zie mensen die even alles in de wereld onbelangrijk vinden, behalve elkaar. En die lieve mensen gunnen mij een kijkje in hun leven, een week lang mag ik er deel van uitmaken en zorgen dat het afscheid wat er genomen moet worden, zo persoonlijk mogelijk is. Zodat het een positieve herinnering wordt aan een heel moeilijk moment in hun leven.

Dus ook al is het zwaar werk, ik kan niet anders……ik krijg er zoveel voor terug.

Al deze dingen schoten door me heen terwijl ik tegenover de mevrouw stond. Ze kwam naast me staan, stak haar arm door de mijne, glimlachte me lief toe en zei: ik zie een traantje in je ooghoek.
Ik wilde hem wegknipperen, maar ze zei; niet doen. Het maakt je echt. Het zou verschrikkelijk zijn als je dit werk niet zwaar vindt. Beloof me dat je die bewogenheid nooit kwijtraakt….

Ik glimlachte terug en zei: dank u wel, het is zwaar werk, maar momenten als deze laten zien, dat ik er door mensen als u ook zwaar voor word beloond.

Zwaar werk

Deel dit verhaal

Lees andere verhalen